23 Mayıs 2011 Pazartesi

parlak yeşil çimenler

ilk defa kendimi bu kadar çirkin, değersiz, işe yaramaz ve yorgun hissediyorum...
beklemek yoruyor insanı yiyor, bitiriyor...
yerimi, yönümü, yolumu kaybetmiş gibiyim, yol sormak için dursam da elime hiç bir şey geçmeyecek, kimse gideceğim yeri bilmiyor ki,
biliyorum...
bir de acıyorum kendime...
o uzak ülkeye de gittim,
parlak yeşil çimenler
meğer sadece "plastikmiş"
ağlamadım,
gittin,
gülmedim,
gelmedin,
kanadım...
hem kanadım, hem kanadım kırıldı.
susardım ya,
konuştum,
koştum,
acımı kustum.
nefesimi boşuna harcadım,
kördün,
duymadın!

3 yorum:

  1. hiç duymazlar zaten

    YanıtlaSil
  2. Sen vazgeçme de kendi yolundan,
    nasıl olsa körler birgün dile gelir.

    YanıtlaSil
  3. @Asli :) dile gelirler değil mi? umuyorum ben de ne yapayım :)

    YanıtlaSil