eğer

hayatta hiç bir şeyin zorlanmaması gerektiğine inananlardanım, olmuyorsa; olmuyordur.... bazı şeylerin de lanetli olduğunu düşünüyorum...

birkaç yıl önce indirdiğim, 3 kere izlemeye niyetlendiğim, elimde olmayan nedenlerle bir türlü izleyemediğim 21 gram filmi gibi mesela. her başlayışımda bir şey oluyor, vazgeçiyorum, yarım bırakıyorum... adam fawer’ın empati kitabı da böyle, son elli sayfasını bir türlü okuyamadığım kitabın sonunu da merak etmiyorum artık... üzerinden çok zaman geçti çünkü, başka hikayeler anlatıldı, ben başka nehirlerde sürüklendim…

hayatımı yeniden yaşayabilseydim eğer; 26 yıl önce beni üzen hiçbir şey için bugün üzülmezdim… kendimi dışarıdan izleyebilseydim gözümden akan her damla yerine kahkaların olduğunu görürdüm dudağımın kenarında bana çok yakışan.

Daha çok anlatır, daha çok dinlerdim insanları, her birinin benim hiç farkında olmadığım şeyler bildiğini biliyorum artık, kimsenin bilmediği sırları dolabımda saklamazdım ben de mesela, büyük kararlar vermekten korkmaz , köprüleri yakıyorsam üzülmezdim, yeni yollar arar başka ülkelere giderdim. Üstümün başımın çim lekesi olmasına aldırmadan çocuklarla çimlerde yuvarlanırdım, tırnağımın kırılmasını kötüye yormaz bütün gün bunun için üzülmezdim, sadece temiz pak olan ev kedilerini değil, sokak kedilerini de alırdım kucağıma. sırf kilo almamak için sevmediğim şeyleri yemez, ceplerimi çikolatalarla doldurur hep abur cubur yerdim… hiçbir zaman yorgunum demez, her anını hayatımın “yeni” şeyler keşfetmek için fırsat sayardım, hiç kalp kırmaz inat etmez, beni seven insanları üzmezdim… daha çok şükrederdim!

Ve en önemlisi mucizelere inanırdım, tüm yüreğimle hem de… ben yalnızca bir taneyim, ve yaşayabileceğim tek bir hayat var, bunu da biliyorum artık….

hiçbir şey için çok geç kalmış sayılmam ha, ne dersiniz?